Jak mówili o niej najbliżsi i znajomi aktorzy, z którymi pracowała w teatrze, iż jest nieśmiertelna. I rzeczywiście takie sprawiała wrażenie. Oglądając ją w roli babki Rozalii w „Świecie według Kiepskich” nie można się było wprost nadziwić, ile ta kobieta miała w sobie sił i kondycji do tego stopnia, że potrafiła sobie swobodnie skakać na jednej nóżce, nie miała żadnych problemów z dykcją czy ze słuchem, a jak się okazało po śmierci, miała ponad dziewięćdziesiąt lat, choć celowo sobie parę lat odjęła.
Mówi się, że musiała tak zrobić, ponieważ widocznie miała ku temu poważne powody. Podejrzewa się, że było to związane z latami okupacji. Wszystko wyszło na jaw w momencie dotarcia do różnych tajnych dokumentów, których do tej pory nikomu nie ujawniała. Zmarła w samotności, w swoim własnym mieszkaniu. Nieżywa mogła przeleżeć nawet trzy dni, ponieważ o tym, że nie żyje, dowiedzieliśmy się we wtorek, zaś już od soboty nie kontaktowała się z teatrem, w którym tyle lat pracowała. Zawsze była skromna, ciepła, wesoła, uśmiechnięta. Poza tym – jak mówią jej koledzy z tego samego fachu – nigdy nie była z siebie do końca zadowolona, zabroniła też nazywać siebie gwiazdą na jakimkolwiek etapie swego życia.
Trzymała się długo w zdrowiu nawet po tym, jak została okradziona i pobita, kiedy sądzono, że z tego cało nie wyjdzie. A jednak, pokazała na co ją stać, wróciła na scenę i jeszcze długo święciła sukcesy. Teatr w Poznaniu stracił niewątpliwie coś niesamowicie ważnego – stracił jakby cząstkę siebie, ponieważ aktorka związana z nim była od wielu, wielu lat i przynosiła mu wiele radości, nagród i renomy. Wszystkie sztuki, w których grała (np. „Piękna Lucynda”) były bardzo chętnie oglądane i cenione przez publiczność.
Marta Akuszewska
