Nadchodzi taki moment w życiu każdego dzieciaczka, że porzuca dotychczasowe, banalne zajęcia i z chęcią zaczyna poznawać świat. To, co nowe lub zabronione kusi z podwójną mocą. A żeby się dowiedzieć wielu nurtujących dziecko spraw, musi pytać dorosłych.
Oczywiście, oczekuje na nie satysfakcjonującej odpowiedzi. A satysfakcjonująca odpowiedź to taka, która dostarcza jakiś nowych informacji.
I tak zaczyna się proszenie o to, by opowiedzieć „skąd się wziąłem”, albo dlaczego niebo jest niebieskie, albo „czemu ta pani nie ma zębów”. I jak tu niektóre rzeczy objaśnić prostymi słowami tak, by dziecku nie kłamać, ale żeby też nie wiedziało za dużo, jak na swój wiek? Trzeba się przede wszystkim postawić w jego sytuacji. A poza tym lepiej, by dziecko dowiedziało się pewnych rzeczy od rodziców niż od innych kolegów ze szkoły albo z podwórka. A wtedy, konfrontując to z tym, jaką bujdę sprzedali mu rodzice, będzie na nich zły.
Albo zdezorientowany, bo dziecko nie jest na tyle mądre, żeby wybierać prawidłową wersję spośród kilku możliwych. Trzeba się naprawdę nieco wysilić, żeby mówić dzieciom prawdę, ale jednocześnie nie zniechęcić ich do siebie i do spraw, o których mówimy. To nie jest łatwe, ale wykonalne. I wielu dorosłych daje sobie z tym doskonale radę, jednak nie wszyscy. Wielu małoletnich dowiaduje się dużo rzeczy od swoich rówieśników, przez co czują się gorsi, bo nieuświadomieni.
Marta Akuszewska
